بهداد: دخالت نه ها !... همه می‌تونن نظر بدن.

  ولی تخصص هم لازمه...

بهداد: بله، که البته بیشترشون، حتی بزرگ بزرگشون هم نداره.

  با این اوضاع فکر می‌کنی هنر بازیگری در ایران به کدام سمت و سو کشیده می‌شه؟

بهداد: متاسفانه به سمت جهانی شدن نمی‌ره... خوشا به سعادت بازیگرانی که امکان یافتن تا جهانی بشن. از خداوند متعال طلب می‌کنم که توفیق نصیبشون کنه و امیدوارم شکست نخورن. می‌خوام که آنها باعث افتخار ما ایرانی بشن. مگه آقای رضازاده نشد، یا همین هادی ساعی، علیرضا سلیمانی، علیرضا سوخته‌سرایی، علیرضا حیدری و... یا این همه المپیادهای علمی که بچه‌های ما مقام کسب می‌کنن. دولت باید به ما کمک کنه و مارو ساپورت کنه تا ما هم افتخار کسب کنیم. چند روز پیش با پرویز پرستویی صحبت می‌کردیم، ایشون می‌گفت: «هر چه دقیق می‌شم می‌بینم که بازیگرهای اونوری کار خاصی نمی‌کنن...» راست می‌گه. حالا آقای پرستویی انسان ماخوذ به حیاییه، اینو محکم نمی‌گه، اما من اینو محکم به شما و غول منتقدها می‌گم، که بازیگرهای اونوری کار خاصی نمی‌کنن جز استثناهاشون. امکانات اونها با ما قابل مقایسه نیست.

  غیر از بازیگری، در زمینه کارگردانی و فیلمنامه‌نویسی و... هم همین نظر رو داری؟

بهداد: نه خیر... اونجا اوضاع خیلی بهتره... در زمینه فیلمنامه‌نویسی آزادی فرهنگ، آزادی قلم، بیان و دمکراسی تقریبا واقعی‌تری حکمفرماست، هم فیلمنامه‌نویسی هم کارگردانی از نظر تیم و پول و شرایط خیلی بهترن.

  و محتوا چه‌طور!؟

بهداد: همه چیز... با وجود اینکه مجله شما تخصصی نیست، اما دوست دارم حرفی کاملا تخصصی بزنم. بازیگری و تکنیک‌های عمیق شدن و تمرکز در بازیگری از خاور دور به دست میاد. از فضای شرق، از هند، از یوگا، از تنفس صحیح و تغذیه صحیح. عقل سالم در بدن سالم و اینها همه برخواسته از فرهنگ و تمدن قدیم شرقی است. بازیگری مثل آدمیزاده، همان طور که می‌دونید شرق مهد تمدن بوده و هست، مهد معرفت و بازیگری نیز هست و بازیگری آگاهی است به بدن، آگاهی است به مفاصل، در کل ما آدم‌های مشرق زمین آدم‌های تکنیکی و تکنسین‌های درجه یکی هستیم.

  رک بودن خصیصه بدی هم نیست و حامد بهداد شهره است به این خصلت. اما بعضی اوقات عواقبی داره. مثل اینکه فیلمنامه رو پاره می‌کنید و بعد به فیلمساز رک می‌گویید...

در ادامه بخوانید