دیگر به واکنش‌های بازیگری به نام «حامد بهداد» عادت کرده‌ایم. به این که در مصاحبه‌هایش، مدام از نقش آفرینی‌های خودش تعریف کند و به یادمان بیاورد که بازیگری یکه و بی نظیر است. به این که نظر منتقدان را به تمسخر بگیرد و بگوید کسی حق ندارد درباره بازی‌هایش اظهارنظر کند. به این که خودش را با بازیگران بزرگی چون «مارلون براندو» مقایسه کند و... به همین خاطر است که وقتی چند ماه پیش وسط مصاحبه مطبوعاتی‌اش، یک دفعه روی میز پرید و چرخید تا انعطاف بدنی اش را نشان دهد،  خیلی تعجب نکردیم. چون به این کارهایش عادت کرده‌ایم. همین طور که به نقش‌های کلیشه ای و نخ نمایش، در قالب یک جوان عصبی و روان پریش عادت کرده‌ایم. بهداد به خاطر همین کارهای عجیب و غریبش، همواره خبرساز بوده است. مثل همین حالا که درگیری لفظی‌اش با منتقدان، به سوژه داغ مطبوعات و سایت‌های سینمایی بدل شده است. او در آخرین اظهارنظرش درباره «انتقادهای منتقدان کهنه‌کار از بازی‌اش» گفته است: این ناملایمات کاملا مغرضانه، به دلیل سوءتغذیه و کهولت سن است که فسفرهای مغز را کاهش می‌دهد و از بین می‌برد.

او اغراق آمیز بازی می‌کند

اشاره «حامد بهداد» به یادداشت تند و تیزی بود که چندی پیش در مجله فیلم چاپ شد. در آن یادداشت «مصطفی جلالی فخر»، در مطلبی با عنوان «شیرجه در فنجان» بازی «اغراق‌آمیز» بهداد را زیر سوال برد و نوشت: او عموما اغراق آمیز بازی می‌کند و از عضلات صورت و حرکات دهان و فک و نمایش دندان‌هایش به وفور و بیش از حد متعارف بهره می‌برد. «جلالی فخر» که معتقد بود بهداد برای انتقال ناآرامی ‌و روان پریشی به تماشاگر زور می‌زند، ادامه داد: او باید بداند که وقتی لب‌های منقبض شده و دندان‌ها و لثه‌های نمایان را، مدام می‌لرزاند تا نشان دهد که چه قدر حال درونی‌اش بد است، ممکن است روی پرده نتیجه ای حاصل شود که حال تماشاگر را بد و عصبی کند. این اشکال در بین بسیاری از بازیگران ما شیوع دارد و به ویژه در برابر نقش آدم عصبی و نامتعادل و دیوانه و شیرین عقل و... فکر می‌کنند که از هفت دولت آزادند و هر حرکت و اغراقی از آن‌ها، به ویژگی نقش منتسب می‌شود.

ادامه در صفهات بعدی